Joan lo Bèstia

« Alara, aquo èra un enfant, èra un pauc, sai que, simple.
La maire l’envoiava a la fièira. 
Ie comandèt que portèssa de gulhas.
L’autre lo li fasquèt, pardí.
Mès, duja-te, sai pas ont las aviá fotudas, per la pòcha.
Quand arribèt, i agèt pas res.
“E mès, diguèt la maire, mès las te caliá metre aquí pel colet de la vèsta.
– Ò, digas pas res, ma maire, un autre còp o farai !”
Lo segond còp, de qué i comandèt ? De portar de relhas.
E las fotèt pel còl de la vèsta.
Imagina, quand arribèt, lo còl de la vèsta i aviá pas res pus.
“Que siás bèstia alara ! Te caliá atrapar un baston e passar aquí per aquel trauc e las fotre sus l’espatla.
– Digas pas res, ma maire, un autre còp o farai.”
Lo tresième còp, ie comandèt un pòrc, de crompar un pòrc.
L’autre trapa un baston e lo lo espinta pel cuol, pel cuol, e lo fa sortir pel cap, pardí.
E fot aquò sus l’esquina.
Duja-te, quand arribèt, lo pòrc soguèt tibat n’i a un brave briu.
“Que siás bèstia, bogre. Te caliá prene sul camin aquí amb un baston e fa : “Porcí, porçà ! Porcí, porçà !”
– Digas pas res, ma maire, un autre còp o farai.”
E lo tornèt far partir per crompar un pairòl, una pairòla.
L’autre, quand soguèt sul camin, anèm, amb un baston :
“Porcí, porçà ! Porcí, porçà !”
Pfft !, quand arribèt a l’ostal, aviá pas cap de cuol la pairòla.
E ie diguèt :
“Vei ! Digas pas res ! Demòra aicí, tu ; ieu, i anarai.”
Alara la maire lai anèt a la fièira.
Mès l’autre, lo temps que aprestava lo despartin, mònta la padena, aquí, sul fuòc e anèt quèrre de vin.
Mès que, dincas al celièr, entendèt que la padena cremava.
Alara, vite, daissèt lo robinet dubèrt. Anèt tirar la padena.
E quand tornèt, tot lo vin soguèt pel celièr.
Cossí faire ?
I aviá una sacada, un sac de farina aquí. Lo li fotèt per embubar lo vin. E i aviá una gossa de rita que coava aquí.
E l’autra i fasiá :
“Fat ! Fat te disi ! Fat te dirai !
Digas pas res o te tòrci lo còl !
Fat ! Fat te disi ! Fat te dirai !”
L’autre la trapa, i tòrd lo còl e la fot defòra. Pardí, la banda.
Mès que, pièi, per coar aqueles uòus ?
El los volguèt ben coar mès que los espotiguèt totes.
E, pièi, èra tot salçut.
Alara bramava :
“Canh del vesin, vèni lecar aicí ! Canh del vesin, vèni lecar aicí !”
Mès que lequèt pro, i bandèt tot.
Quand la maire tornèt, pardí, que vegèt tot aquò, ie diguèt :
“Vai-te’n, ten, que Diu te conduiga.
– Diu me conduiga ! Diu te conduiga !”
Se’n anèt ambe “Diu te conduiga ! Diu te conduiga !”
E sai pas de qué i a…, un òme que sai pas de qué fasiá.
Diguèt :
“Te cal pas dire aital, te cal dire…”
Non ! En aquel temps, vegèt una barta que cremava.
“Fuòc aluca ! Fuòc aluca ! Fuòc aluca !”
E l’autre que podiá pas l’escantir, ie fotèt una rascalada e ie diguèt :
“Fuòc escantiga !”
Alara, partiguèt en faguent :
“Fuòc escantiga ! Fuòc escantiga ! Fuòc escantiga !”
E passèt ont i aviá un òme que sai pas quant de temps que ie travalhava per alucar un forn…
E i en fotèt una rosta.
“Te cal pas dire aquò, cal dire : “Fuoquet per aquel trauquet !”
Alara, l’autre se’n anèt ambe : “Fuoquet per aquel trauquet ! Fuoquet per aquel trauquet !”
En aquel temps, trapèt un òme que cagava darrèr un bartàs, que èra enfuocat que podiá pas…
“Fuoquet per aquel trauquet !”
E l’autre sai pas de qué i e faguèt…

Ne sabi pas mai ieu. Me sembla, n’ai pas… »