Quand lo pastre partís pel causse

« Quand lo pastre partís pel causse,
Se cauça pas d’esclòps farrats,
La mòda d’uèi vòl que se cauce,
De solièrs fòrts e plan cirats,
Lèstes e fricaudets,
Gentes e pimpelets.
Aval lo país de la ribièira,
Amont lo Cantal espelís,
E pertot jusca la frontièira,
Lo cloquièr garda son país.

Veirem lo Ròc de la Françona,
Los Monts d’Aubrac e Puèg del Jo,
Per tot país que se missona,
Resonarà nòstra cançon,
E d’a Domairac jusca-z-a Barriac,
D’a Concorés jusca-z-a Rodèsla,
D’a Liojàs jusca-z-Aubinhac,
Cantarà nòstra gargamèla,
De cançons jusca-z-a Lanhac.

Lo tropèl pais, lo pastre canta,
Anhèls e lach, farem d’argent.
Per cent mila e cent miletas,
Lo comptarem lo revengut.
E d’a Domairac jusca-z-a Sebasac,
D’a Vaissetas a L’Esclausada,
D’a Liojàs a-z-Aubinhac,
E pus naut cantar son aubada,
Que resona jusca-z-a Cadairac.

Viva lo pastre de las fedas,
Que canta sul Causse Comtal.
Cap de lop sauta la cleda,
Per debuscar lo pastural.
Que mai a cantat,
Melhor a gardat.
Quand tornarà d’a Trinca-Botelhas,
Amb la museta vida al còl,
L’ala del casquet sus l’aurelha,
Canta totjorn lo rossinhòl. »