Los charpentièrs-menusièrs

« Lo paure papon èra menusièr, aviái dos oncles que èran charpentièrs-menusièrs e lo paure pèra èra charpentièr-menusièr. leu comencèri ambe lo paure pèra a far menusièr.
Fasiam tot a la man. Lo ser, tornàvem trabalhar a l’atelièr, quand aviam sopat, jusca dètz, onze oras, l’ivèrn.
Fasiam las charpentas ambe de garric e los mòbles ambe de castanhièr o de no(gu)ièr.
Començava de i ajure, al plancat, las fustas mèstras que pausavan sus los travets e, suls travets pausavan lo plancat. Apièissa, montavan las fèrmas. Se aquò èra en planta, aquò èra una pèça de boès que partissiá de sus la fusta-mèstre e que teniá tot lo cobèrt, tota la charpenta. O alara, montavan las parets e fotián las fèrmas après, sus la paret. A dos o tres mèstres d’auçada, coma ne virava. Pièi i aviá las panas e los cabrons, pièi la doela e la tiula. Tot se fasiáen garric mès la doela èra de castanhièr o de pibole.
Pels plancats, quand aviam lo boès, caliácomençar de degrossir ambe lo riflard la pòsse, pièissa li fotiam un còp de rabòt o de garlòpa de cada costat e pièissa la dressavan, que sia(gu)èsse bien drecha. Pièi, forchàvem lo plancat ambe de forchats qu’apelavan. De còps, per forchar aquelas pòsses que èran duras, nos i metiam a dos. Un tirava e l'autre butava lo forchat.
Èran a chaval un briat sus las lunas mès, quand ne virava de far una reparacion, prenián la rèsse e anavan copar de boès. »