Los vièlhs al lièch

« Un autre còp, i aviá un òme e una femna que totes dos èran veuses. Alèra, aquel òme e aquela femna decidèron de se tornar maridar ensemble. 
La femna diguèt a l'òme :
“Di(g)a, sèm vièlhs totes dos, avèm pas qu'a viure ensemble totes dos coma aquò.”
L'òme li diguèt :
“Pas d'istoèras, nos anam tornar maridar coma lo prumièr còp.”
Se tornèron maridar, a la glèisa, tot. I aviá pas res a dire.
Alèra, figuratz-vos que lo ser, quand anèron a lièch, aquò èra pas lo lièch que jasián d'abituda, la femna siaguèt puslèu prèsta que l'òme per montar mès poguèt pas i montar dessús.
L'òme li diguèt :
“Espèra, te donarai un còp de man, Diable, quand mème !”
Li ajudèt e la femna montèt plan.
Pèi, venguèt lo torn de l'òme de montar sul lièch. Mès aquò siaguèt çò mème, èran vièlhs totes dos.
La femna diguèt :
“Di(g)a, vau tornar davalar, benlèu arribarem a montar totes dos ensemble.”
Li ajudèt e diguèt :
“A ! Ieu sabi ont atrapar !”
L'òme montèt plan.
Mas que la femnàssa se tornèt trobar per la cambra…
Faguèron aquò tota la nèit, monta-davala, sens poder arribar a montar totes dos sul lièch.
Lo lendeman matin, se faguèt jorn, l'òme èra sortit per la carrièira e tornèt trobar lo curat que los aviá maridats la velha. Èran copins.
S'apelava François aquel òme.
Del pus luènh que lo vegèt, lo curat li diguèt :
“Alors, François, vous avez passé une bonne nuit ?
– O, Mossur lo curat, me'n parlatz pas, me'n parlatz pas… Vesètz, Mossur lo curat, tota la nèit, mès alèra tota la nèit, monta-davala sens i poder arribar…”
Aquel paure curat èra vièlh, sai pas de que comprenguèt e li diguèt :
“Oh, François, à votre âge !” »