Sèm Montanhòls

« Sèm Montanhòls, avèm l’independença,
L’avèm, l’aviam amai la gardarem,
S’i a pas de reis en França,
Naltres çai renharem.

Nòstre sol mèstre es aquel que fa nàisser,
Lo blat l’auton e l’èrba lo printemps,
Preguèm que nos laisse,
Lo gost del pan longtemps.

Vam al trabalh, a la dalha, a l’araire,
Libres e fièrs jos la garda de Dius,
Coma l’aucèl dins l’aire,
E las trochas pels rius.

Aprobam pas lo monde que s'inquiètan,
Mès sans baston sortèm pas de l'ostal,
Gens e bèstias respectan,
L'òme que pòrta un pal.

Dels vièlhs Gauloès n'avèm lo crit de guèrra,
Possèm l’aüc que fa tot ressondir,
En passent sus la Tèrra,
Aimèm nos far ausir.

Naltres n'avèm confiença en la trica,
Sèm del país end florís lo drelhièr,
E se qualqu'un nos brusca,
Li fasèm far quartièr.

N'avèm de jutges mai que de gendarmas,
Mès laissam estar aquel monde end son,
N'avèm un pal per arma,
Nos fasèm far rason.

Vivèm enç'amont l'estiu per las vacadas,
Ausèm los brams dels braus e dels borrets,
Aquò val las bramadas,
Dels paures borriquets.

Viva atanben la vaca despensièira,
Que fa rajar la fònt blanca al farrat,
Las saumas de ribièira,
Farián pas un encalat.

Los Costovins n’aiman pas la montanha,
Naltres sèm pas jaloses dels valons,
Cal tròpas de castanhas,
Per crompar un vedelon.

Ambe rason siás fièr de ta vendémia,
Mès te plangèm, paure Costovin,
Tu cultivas la vinha,
Naltres buvèm lo vin.

Al País bas n'avètz pas que de planas,
Per far de blat e per manjar de pan,
S’elàs aviatz de banas,
Tanplan que laurariatz.

Per Sant-Andriu, quand l’èrba s’acaba,
Mès que vendèm las manas e los buòus,
Per romplir nòstra cava,
Mancarem pas de sòus.

Un pauc pus tard, quand farem la salsissa,
Entre vesins metrem l'auca al topin,
Enfants de la montanha,
Caldrà tastar lo vin. »