Mon Anneta

« Ieu t’aime d’un amor sincèra,
Siás polida coma un anhèl,
Voldriái èstre un anja sus Tèrra,
Que près de tu me crese al Cièl.

Luènh de tu, nuèch e jorn sospire,
E me crese plan malurós,

E me cal ton polit sorire,
E ton regard per èstre urós. (bis)

T’aime crei-z-o, ma blonda Anneta,
Coma lo rossinhòl del camp,
Aima de cantar sus l'erbeta,
En vegent lo solelh cochant.

T’aime coma la margarida,
Aima lo gazon velotat,

Coma la roèsa espanoída,
L’aura que la fa balançar. (bis)

Voldriái èstre la cançoneta,
Que cantas tot lo lòng del jorn,
O la blanca tortareleta,
Que te fa sopirar d'amor.

Voldriái, quand ploras en silence,
Te consolar de rescondons,

Voldriái emportar ta sofrença,
E tas larmas dins mos potons. (bis)

Voldriái quand lo temps es plan nívol,
Èstre lo solelh per brilhar,
Voldriái èstre, quand siás pensiva,
La causa que te fa pensar.

Voldriái èstre tot per te plaire,
Sus la Tèrra ont quicòm te plai,

Èstre ta sòrre, èstre ton fraire,
Benlèu m’aimariás un pauc mai. (bis)

Ieu t’aime tant, ma blonda Anneta,
Que ne soi jalós coma un vièlh,
Jalós de tas ròsas boquetas,
De tos uèlhs blus coma lo cièl.

Soi jalós de tas papilhòtas,
Sufís que tòcan ton còl blanc,

Jalós del ribam verd que flòta,
Sus ton corsatge de vint ans. (bis) »