Marcel Charrié, curat cabretaire

« Soi curat de Verlac dempièi 1968. Soi estat ordonat en 57.
La miá prumièira cura… Soi estat professor a Espaliu pendent dos ans, pièi d'aquí anère vicari a Sant-Chèli altres dos ans e, en 62, parti(gu)ère coma vicari a Salas-Curan. E pièi de Salas-Curan, venguère aicí en 68. E dempièi soi aquí.
M'ocupe de Sent-Martin, Viurals e Verlac. Mès trabalham en grope. Quand an besonh de naltres a Sent-Ginièis, i vam. Marcham ensemble. Sèm pas nombroses ara coma curats dins lo canton alara marcham ensemble.
La cabreta… Aquò's un certen seras d'ivèrn, amb un vesin, aquí, Milon que jo(g)ava un pauc d'acordeon.
Di(gu)ère : “Ten, ieu me caldriá assajar aquel utís…”
Mès que n'aviái pas e anère a Rodés. Anère veire Rei de Rodés [carrièira de Bonal]. Fasiá bolangièr. Diu èstre mòrt ara… El fabricava de cabretas a-n-aquel moment. L'anère veire.
I anère ambe Milon e li di(gu)ère :
“Me vendriatz pas una cabreta ?
– Si ! Vo'n vendrai una.”
Pfff ! Aquela cabreta, i aviá pas moièn de res ne sortir… Enfin, qualques pichons èrs apr'aquí de pas res, mès aquò marchava pas.
Anère veire Miquèl a Espaliu, qu'el jo(g)ava un pauc la cabreta, al Haut-Rouergue, e pièi aquò èra un pichon cosin, Miquèl.
L'anère veire e li di(gu)ère :
“Te cal m'assajar aquò que patisse… Ne pòde pas far res.”
Di(gu)èt :
“Aquò val pas res, aquò, te cal cambiar. Te vau metre un sac, aquí, e te vau metre un altre pè e veiràs !”
E aquò's coma aquò. Me metèt un pè de Fabre de Salas-Curan.
E pièi anère veire Fabre e i crompère maisses pès. Los pès que ai, presque totes son de Fabre.
Milon, aquò's Milon Badòc, jo(g)a un pauc coma aquò per s'amusar.
Contunhère.
A Sant-Chèli, fasiam d'aquelas reünions, aquí, per jo(g)ar. Pièi i aviá qualques dançaires que venián. Dabans de formar lo grope, nos reünissiam atal un còp cada setmana o un còp cada quinze jorns. Nos reüni(gu)èrem pendent 2 o 3 ans. Jo(g)àvem, nos amusàvem. Aquò's coma aquò qu'ai un pauc aprés et voilà.
Dins lo canton, i a pas mal de jo(g)aires. Als alentorns de Castèlnòu, apr'aquí… Aicí i aviá lo pèra Solèri de Las Vèrnhas, lo vièlh Solèri. Cada bistrò, cada diminge, après la messa, i aviá totjorn un cabretaire apr'aquí que te jo(g)ava jusc'al seras. Aquò's una tradicion que es… I aviá totjorn de musicaires dins los bistròs.
Dins la comuna, sai que i aviá pas que Solèri de Las Vèrnhas, coma cabretaire. Sai pas quora es mòrt…
Aquò's Milon de Badòc qu'aviá recuperat lo pè de Solèri. Un pè de 35 o de 39, en ebena. Èra un Còstaròsta. Aquò èra de bons pès. Sai pas s'aquò's pas aquò que me donèt l'idèia, a ieu, d'assajar la cabreta. Sai que veniá d'anar quèrre aquel pè, amont, e ieu l'assagère. I aviá pas cap enche dessús e ne fa(gu)ère un. Aviá ben lo sac mès deviá èsser poirit…
Altrament, de Castèlnòu, n'i aviá de cabretaires. I aviá los Fenairons, èran renommats, mès venián jo(g)ar aicí lo diminge. La cabreta e l'acordeon, jo(g)avan tot, los Fenairons.
Vaisset [Maurici] es de Castèlnòu, Vaisset.
A Lassots i aviá un grand-oncle a ieu qu'èra cabretaire, Charrièr. Ai las gongolhas. Me demòra los grelòts, pas mai. Los pès, sai pas end son partits… Benlèu aquò's Gardas que los a recuperats, que fa la colleccion dels pès de cabreta. Quand ne sap un, un vièlh… Es a Sent-Ginièis o a París. N'a una cinquantena.
Totes jo(g)avan a la boca dins lo temps. Aicí, trempavan l'oire, lo sac qu'apelavan l'oire… Te fotián aquò dins la sopa dabans de jo(g)ar.
C'était la mère Frédéric, la mère Nozéran, qui me racontait ça, du bistrot.
O trempavan dins la sopa e, per que lo sac perdèsse pas, caliá una sopa bien grassa. La t'i vojavan dedins. E lo sac perdiá pas. Ieu l'ai pas vist, benlèu èra quand ère jove. »