Los vedelièrs
Introduction
Dans les burons (masucs), on fabriquait jadis la fourme d'Aubrac.
Avant la traite, le vedelièr et le rol laissaient téter un peu le veau (amairar ou mairejar, de maire : mère) puis ils l'attachaient à la patte antérieure de sa mère (cambilhar). Le cantalés et le pastre commençaient alors à traire (mólzer). Ce leurre permettait à la vache de délivrer son lait. Petit à petit on laissait de moins en moins de lait au veau.
Il fallait conduire chaque veau auprès de sa mère. En début d'estive, les bêtes étant marquées, le vedelièr s'appuyait parfois sur une liste.
Ethnotexte
Benoît FALQ
né en 1924 à Mazes d'Aurelle-Verlac, décédé en 2020.
Transcription
Occitan
Français
« André Glandy agachava pas jamai la lista [dels noms dels vedèls en estiva], la preniá pas jamai al pargue a Canta-Coio(l), jamai.
Un jorn, aviam pas cap de vedelièr e ieu lo(g)ave los òmes.
Di(gu)ère a Burguièira : “Aquò's pas aquò mès avèm pas cap de vedelièr !”
Anère veire Poujouly mès voliá cent mila.
Alara me di(gu)èt :
“E ben fot los i, los cent mila.”
Lo ser mème, davale a Bòrn e di(gu)ère a Antonin :
“Vendràs me far vedelièr…
– Ieu vòle cent mila o vene pas, coma o t'ai dich.
– E ben perque tant los vòls, tos cent mila, aquí los as ! Te cal èstre amont deman matin a poncha de jorn.”
Lo matin, dabans de me levar, mon Tònin arribèt.
Me di(gu)èt :
“Balha-me la lista per amairar.
– N'avèm pas cap.
– Cossí fasèm ?
– Mon fraire Emila los coneis, ieu tanben, te farem veire.
– E ben encara sèm polits aicí !”
Te vam al pargue, se metèt a-z-amairar, ieu molziái.
Lo jorn d'après, se'n trompèt d'un ! E i aviá 95 vedèls.
Estacava sos vedèls, aviá de fotrals de galochassas aquí, brim-bram, brim-bram…
Aquò's lo pus fòrt qu'ai vist. Un tipe pacient d'a fèt, d'a fèt. E totjorn se risiá, e totjorn tranquille. E las vacas, aquò èra coma se lo coneissián, coma se lo volián.
Andrè de Pelat èra bon tanben. »
Un jorn, aviam pas cap de vedelièr e ieu lo(g)ave los òmes.
Di(gu)ère a Burguièira : “Aquò's pas aquò mès avèm pas cap de vedelièr !”
Anère veire Poujouly mès voliá cent mila.
Alara me di(gu)èt :
“E ben fot los i, los cent mila.”
Lo ser mème, davale a Bòrn e di(gu)ère a Antonin :
“Vendràs me far vedelièr…
– Ieu vòle cent mila o vene pas, coma o t'ai dich.
– E ben perque tant los vòls, tos cent mila, aquí los as ! Te cal èstre amont deman matin a poncha de jorn.”
Lo matin, dabans de me levar, mon Tònin arribèt.
Me di(gu)èt :
“Balha-me la lista per amairar.
– N'avèm pas cap.
– Cossí fasèm ?
– Mon fraire Emila los coneis, ieu tanben, te farem veire.
– E ben encara sèm polits aicí !”
Te vam al pargue, se metèt a-z-amairar, ieu molziái.
Lo jorn d'après, se'n trompèt d'un ! E i aviá 95 vedèls.
Estacava sos vedèls, aviá de fotrals de galochassas aquí, brim-bram, brim-bram…
Aquò's lo pus fòrt qu'ai vist. Un tipe pacient d'a fèt, d'a fèt. E totjorn se risiá, e totjorn tranquille. E las vacas, aquò èra coma se lo coneissián, coma se lo volián.
Andrè de Pelat èra bon tanben. »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...