Lo missant temps

« En 52 [l'annada de la fièbre], ère totjorn al Puèg de las Ègas, lo 2 d'octobre, lo matin, de nèu coma aquò ! Ère tot sol, aviái renvoiat totes los altres. E d'eciras ! Me desrevelhère amb una congèra sul ventre d'un mèstre d'alçada…
De qué far, di(g)a ? Aviái los vedèls al pargue, clausiái los vedèls, que las auriái pas tengudas…
Vau a Montorzièr per telefonar als patrons, que las venguèsson quèrre.
Me di(gu)èron :
“Siás lo(g)at dincas al 13 d'octobre, li demoraràs dincas al 13 d'octobre.
– Ieu, li di(gu)ère, aquò me desrenga pas, ieu agacharai d'i crebar pas, se las vacas crèban tant pis…”
Li me daissèron dincas al 13 d'octobre mès passère tres o quatre jorns, las podiái pas téner… Las m'arrestèron a Bramalop aval, avián abandonats los vedèls, sabètz ! Las me tornèron far montar pièi las barrère pels bòsces de Viurals.
Lo 3 d'octobre, aquò's los de Trelans, aquí, que m'adugèron a las metre a la devesa de Rainald d'Uparlac, al ras de La Pala, aquí, que Rainald aviá pres son bestial. Nos n'ocupàvem, naltres, l'estiu.
Me di(gu)èt :
“Mès se sètz tot sol e que las podètz pas téner, i a d'èrba alà, i a de borra !”
Mès que aquò èra per las i far dintrar ! I a pas cap de passa solament. Cal tombar un pauc la paret. Aquò's los de Trelans que m'adugèron.
Passèron dos o tres jorns que mangèron pas res mès ieu la podiái pas anar far fondre !
Mès ieu l'ai ajuda vista del 3 al 7 de junh, sans res manjar per las montanhas ! D'aquel moment ère a-n-aquela de Rós, aquí, d'Alazard.
Mon paure paire l'aviá vista totes los meses de l'annada. L'aviá pas que vista un còp lo mes d'a(g)òst, un 31 d'a(g)òst. Me'n sovene bien, que dalhàvem. Ara finissèm de fenar lo mes de julhet e a-n-aquela epòca finissiam lo 20 de setembre ! »