La nuèch de nòça

« Èra de nòvis de Sent-Martin [de Lenna] o de Sent-Adornin [de Lenna], de joves que se maridavan e èran pas bien riches mès di(gu)èron :
“Quand mème, vam far coma tot lo monde, vam far un pichon voiatge de nòça.”
Parti(gu)èron de Sent-Martin tranquilles, contents, e quand arribèron a Severac, que vegèron totes aquelses lums, di(gu)èron :
“Aquò diu èstre bien, nos vam arrestar aquí.”
E s'arrestèron aquí. Anèron far un torn, trobèron un òtèl, un restaurant e i cochèron.
Tot anèt bien, i demorèron dos o tres jorns.
Di(gu)èron :
“Cal far semblant coma s'èrem anats luènh, coma s'èrem riches.”
Dabans de partir, di(gu)èron :
“Totes dos, se cal pas trompar, cal dire que sèm dintrats dins una vila, una granda vila mès qu'avèm pas agachat lo nom.”
Pardí, èran anats de Sent-Martin a Severac…
Tot se passèt bien e se'n anèron.
Lo lendeman, aquò manquèt pas, totes aquelses que trobavan :
“Alara, avètz fach bon voiatge ? Sètz anats luènh ?
– Oh oui, sabètz qu'aquò èra una granda vila ! Nos sèm passejats un pauc pertot, i aviá pas que de magasins ! Aquò èra una granda vila !
– E cossí aquò s'apelava ?
– Avèm pas agachat lo nom…”
Quand i agèt cinquanta ans que sia(gu)èron maridats, di(gu)èron :
“Se tornàvem anar far un altre pichon voiatge…
– Oh si tu veux mon chéri, comme tu voudras.”
Tornan partir e tornan anar al mème endrech.
Di(gu)èron al restaurant :
“Es que nos podètz balhar la cambra numèro 2 ?
– Cossí i tenètz a-n-aquela cambra ?
– Parce que, quand nos maridèrem i cochèrem, i passèrem la nuèch de mari(d)atge.”
E parti(gu)èron, anèron far un torn pel vilatge, s'anèron passejar.
Quand arribèron a la cambra, agachèron, di(gu)èron :
“Ah ben il n'y a rien de changé !
– Il n'y a rien de changé ?
– Non, regarde cette petite lampe, là, sur la cheminée, comme elle est bien, elle y était l'autre fois. Et ce portrait, ça y était, il n'y a rien de changé, je te dis,” que li fasiá totjorn l'òme.
Tot en un còp, la femna li di(gu)èt :
“Toi tu trouves qu'il n'y a rien de changé ? E ben ieu tròbe que i a quicòm de cambiat.
– A ? E de qu'es aquò ?
– E ben lo prumièr còp qu'i cochèrem, agère pas lo temps de quitar los debaces e ara me donariás lo temps de ne tricotar dos parelhs !” »