La cançon dels papanons

« I a pas degús que siá pus patiràs,
Que lo païsan roergàs,
Acropit sus sas tèrra,
De l'aubeta lo matin,
Jusc'al seras al crepuscula,
L'avètz totjorn aquí.

Cultiva sos prats,
Exploita sos camps,
Ambe sa femna e sos enfants,
Lor apren bien la cultura,
A l'art de nòstre país,
Pièi quand la vida ven dura,
Lor laissa partir a París.

Ne garda totjorn qualqu'un en secors,
Per lo sosténer a sos vièlhs jorns,
Li dòna lo quart en eritatge,
Per l'encoratjar a son trabalh,
Pièi li fa far un bon mari(d)atge,
Per far progressar l'ostal.

Quand lo vièlh païsan lo marida a l'ostal,
N'es content coma un gal,
Espèra ambe paciença,
De veire sos pichòts enfantons,
Pièi a proporcion qu'arriban,
Los calina de potons.

Quand lo vièlh païsan arriba lo seras a l'ostal,
Avencit de son trabalh,
Los nenons son sus la pòrta,
Que n'i a un briu que l'agachan venir,
Lo prenon per sa maneta :
“Papanon, vèni aicí !”

Lo mènan al canton sus son brave fautul,
Aquí s'asseta de bon cur,
E ne pren sus sa faldeta,
Calina totes aquelses nenons,
Que li afinan sa barbeta,
E lo manjan de potons.

A la taula totjorn lo premièr bocin,
Es pels nenons que son aquí,
La mamà a bon lor dire :
“Laissatz-me estar lo papanon !”
Prenon una altra bocadeta,
E tròban qu'aquò's tan bon. »