L'ensorcelaira

« Li aviá una ensorcelaira ches naltres. L'ai pas cone(g)uda, ieu, mès èra de mon temps. Abitava al Gibertés amont. L'apelavan la Marianna, la Marianna del Gibertés. Mès gitava de sòrts.
Sabe que quaqu'un, aval, nos aviá contat, qu'ela o aviá vist, èra anada a Sent-Ginièis dins una bolanjariá per demandar de pan. Sai que n'i aviá pas e li ne po(gu)èron pas donar. I aviá un enfant en trenh de se plorar, aquí, al brèç, e aquel enfant plorèt un parelh de jorns e un parelh de nuèches. Lo podián pas consolar. Alara se sovenguèron qu'aquela ensorcelaira èra passada. L'anèron veire, prenguèt aquel enfant entre los braces e aquò sia(gu)èt finit.
Al miun ostal, la miá mameta aviá contat qu'un còp èra venguda a l'ostal. Èra en vida encara, quand ieu ère jove. L'aviái pas vista mès encara èra en vida. Alara èra venguda a l'ostal e aviá demandat d'uòus a la miá mameta e la miá mameta li'n volguèt pas donar. Las polas cantèron tot un an, fasquèron pas un uòu ! Mès aquò's vertat, aquò !
E quand passava dins un vilatge qu'èran en trenh de mólzer las vacas, lo lach deveniá tot roge.
L'ensorcelaira, amont del Gibertés. Aquò's plegat, aquel ostal. E i aurà pas cap d'ancien per vos o dire. Sabe que, n'i a pas un briu qu'es mòrt, aquí, Badòc de La Caleriá… Abitava aquí al ras, Lo Gibertés es dessús e el èra dejost al Laus, e li aviái demandat se la coneissiá, parce qu'èra un pauc pus bèl que ieu. Me di(gu)èt que la coneissiá, qu'aquò èra vertat que gitava de sòrts e que caliá totjorn acordar çò que demandava.
Sabe que la miá mameta o aviá dich, aquò. Las polas cantèron tot un an e fasquèron pas cap uòu. Fasián pas que cantar.
Dempièi, n'avèm pas vistas maissas.
Lo monde fasián atencion de pas la contrariar, de li donar çò que voliá. »