La cançon de Sant-Joan
Introduction
Cette chanson de loue était chantée à l'occasion des feux de la Saint-Jean (radals, joanadas, fenestrets, cabanons…). Ce jour-là, les domestiques changeaient généralement de patron.
En Rouergue méridional, on trouve la variante "Mia Totsants", autre date traditionnelle d'embauche des domestiques.
Elle a été publiée dans Chansons du pays d'oc, par Léon Froment.
Son
René BARTHE
né en 1930 à Aubin.
Transcription
Occitan
Français
« Bèla, Sent-Joan s’apròcha,
Bèla, se cal quitar,
A una autra vilòta,
Iè, iè cal anar demorar.
S’èri una irondèla,
Que poguèssi volar,
Al prèp de tu, la bèla,
Iè, iè ieu m’anariái pausar.
Pica, pica relòtge,
Solelh, abaissa-te,
Ara Sent-Joan s’apròcha,
Iè, iè de mèstre cambiarem.
Prèga-tu la tiá mèstra,
Que te tòrne gardar,
Ieu pregarai la miuna,
Iè, iè que me daisse enanar.
Quand lo cocut cantava,
Ieu me’n rejoïssiái,
E ieu m’imaginavi,
Iè, iè que l’mes de mai veniá.
Regreti pas lo mèstre,
Ni la mèstra non plus,
Me n’an ben tròpas fachas,
Iè, iè i tornarai pas pus.
Quand gardi pels travèrses,
Totjorn prest’a tombar,
Lo mèstre me cridava,
Iè, iè que sabiái pas gardar.
L’autre jorn per la còsta,
Gardavi los motons,
Lor trasi una peireta,
Iè, iè ne còpi un cambon.
La mèstra n’es canissa,
Lo mèstre es un brutal,
Sembl’un caval de guèrra,
Iè, iè quand a la brida al cais.
Lo ser quand me’n vau claure,
Lo mèstre es sul portal,
Me còmpta las fedetas,
Iè, iè me saca un reganhal.
En dintrent sus la pòrta,
La mèstra es al canton,
Repotega de sòrta,
Iè, iè repròcha lo croston.
Anarem a la fièira,
Cromparem un bridèl,
Per ne bridar la mèstra,
Iè, iè se nos en podèm vengar. »
Bèla, se cal quitar,
A una autra vilòta,
Iè, iè cal anar demorar.
S’èri una irondèla,
Que poguèssi volar,
Al prèp de tu, la bèla,
Iè, iè ieu m’anariái pausar.
Pica, pica relòtge,
Solelh, abaissa-te,
Ara Sent-Joan s’apròcha,
Iè, iè de mèstre cambiarem.
Prèga-tu la tiá mèstra,
Que te tòrne gardar,
Ieu pregarai la miuna,
Iè, iè que me daisse enanar.
Quand lo cocut cantava,
Ieu me’n rejoïssiái,
E ieu m’imaginavi,
Iè, iè que l’mes de mai veniá.
Regreti pas lo mèstre,
Ni la mèstra non plus,
Me n’an ben tròpas fachas,
Iè, iè i tornarai pas pus.
Quand gardi pels travèrses,
Totjorn prest’a tombar,
Lo mèstre me cridava,
Iè, iè que sabiái pas gardar.
L’autre jorn per la còsta,
Gardavi los motons,
Lor trasi una peireta,
Iè, iè ne còpi un cambon.
La mèstra n’es canissa,
Lo mèstre es un brutal,
Sembl’un caval de guèrra,
Iè, iè quand a la brida al cais.
Lo ser quand me’n vau claure,
Lo mèstre es sul portal,
Me còmpta las fedetas,
Iè, iè me saca un reganhal.
En dintrent sus la pòrta,
La mèstra es al canton,
Repotega de sòrta,
Iè, iè repròcha lo croston.
Anarem a la fièira,
Cromparem un bridèl,
Per ne bridar la mèstra,
Iè, iè se nos en podèm vengar. »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...