Les cabretaires, Casimir Blancher, cabretaire

« Mon paire jo(g)ava del diatonica, el. Èra a-z-Alpuèg.
A la cabra, a Laguiòla i aviá un nommat Rocagèl que èra pas mau renommat. A-z-Alpuèg i aviá un nommat Frederic Albosa, lo pus vièlh qu’ai cone(g)ut. Aprèssa i aviá un nommat Baptista Calmèl que aviá fach un pauc de París, coneissiá benlèu un pauc mai. Albosa, el, èra totjorn demorat aiquí, Cementèri per escaïs, l’apelavan. I aviá Benoet Girbal atanben que aviá fach de París. N’i aviá que èran pus superioses als altres. Alara per trobar lo jòc d’aquelses…
Lo pus fòrt que èra estat aicí, lo pus fòrt dels Parisiens mès que es mòrt en 1905 o 1906, aquò èra un nommat Gabriel-Jean Ranvier. Èra del Cantau, crese. I aviá Sandron de Savi atanben.
Albosa jo(g)ava a la boca, mai Calmèl. Girbal, el, jo(g)ava dejà ambe lo conflet. Ai cone(g)ut aquelses dos. I aviá Angles dels Masucs, l’ai cone(g)ut.
I aviá pas d’escòla. Aquò’s apr’aiquí les vesins que nos fasián veire. Aquò’s partit atau. Pièi montère a París pendent quatre ans, i me perfeccionère un bocin. Mès aquò’s complicat. I a mai d’un jòc. Lo jòc Ranvièr a disparetut completament. Degús l’a pas po(g)ut imitar… Aquò èra el qu’aviá dressat Boscatèl e Bonald qu’ai bien cone(g)uts, mès anèron pas al fons de l’afaire.
Quand debutàvem, jo(g)àvem en general amb una longor 42 que dona lo si naturèl. Aprèssa, jo(gu)ère bèlcòp ambe lo 47 que dona lo la. Uèi, i aviá bèlcòp de cantaires alara jo(g)an ambe lo la qu’es pus grave. N’i aviá de pus corts.Lo sol-do, lo 39. E encara n’i a pus pichons, lo 32. Aquò fa : 32, 39, 42, 44, 47, 50 e 54. Ai un pè de 35 ambe lo rondinaire.
Mès i a lo rondinaire e la cantarèla. Lo rondinaire, aquò’s un pichon tube amb un bocin de boès fendut. La cantarèla, aquò’s un pichon enche, la cal acordar. Ieu, fau mos enches.
Lo filh jo(g)a atanben. La cabreta, cau que cante en patoès. Vos diriái que, de nòças, n’ai jo(g)adas de cents que vos mentiriái pas. Ai soassanta-quatre ans de cabreta, ieu ! »