La cançon de las sègas

« Aval sul pont de la Cadena,
En anent dalhar lo prat grand,
Passavan Ramond e Bertrand,
La traita voès de la Serena,
D’al fons de l’ai(g)a lor cantèt,
Una cançon que los perdèt.

Qu’al bòrd d’al riu cante la calhe,
Cante lo mèrlhe amai l’auriòl,
Que sus las flors, los parpalhòls,
Dins la rosada, se miralhen,
E la cigala e lo grilhon,
Buten rasclet e carilhon.

“Cranes enfants, bèla joinessa,
Que sètz la flor de mos valons,
Los prats son grands, los jorns son longs,
Auretz lo temps dins l’èrba espessa,
De vos confir dins la susor,
Près de mon ai(g)a, assietatz-vos.

Per m’escotar, las irondèlas
Laissan la torre del cloquièr,
Los canards venon d’al pesquièr,
D’al boscalhon, las tortarèlas,
Lo raussinhòl e los pinsons,
Cantan mos cants e mas cançons.

Abans d’anar dalhar la prada,
Venètz, enfants, vos refrecar,
Venètz nadar, venètz pescar,
E se la trocha vos agrada,
Al fons del gorg, cabussaretz,
Tantas e maitas n’atraparetz.

Mon ai(g)a linda se promèna,
Dins l'ombra tièda del matin,
A… qun plaser de s’espandir,
D'èsser breçat dins la Serena,
Que reviscòla e desgordís
Coma la font del Paradís.”

La traita voès aital cantava,
D’aval montava per amont,
Tanplan que Bertrand e Ramond,
Dins lo gorg pri(g)ond que los temptava,
Mitat-velhent, mitat-revent,
Fa(gu)èron lo saut per prene un banh.

Las fenejairas del vilatge,
Venián fenejar lo prat grand,
Sonèron Ramond e Bertrand,
Dins lo randal, dins lo boscatge,
Bertrand, Ramond, elàs ! elàs !
D’al fons del gorg, tornèron pas.

E dins despièi al bòrd de l’ai(g)a,
Ont dòrmon los enfants perduts,
A mièjanèch, s’entend un bruch
Que la nichòla se'n efraia,
E, lo matin, totas las flors,
N’an los èlhons molhats de plors.

Bèla joinessa desgordida,
Quand passaretz aval sul pont,
A… fintetz pas dins lo gorg pri(g)ond,
Anatz dalhar l’èrba florida,
De la Serena e sas cançons,
Paures enfants, mefisatz-vos ! »