Lo masuc

« Non luènh, amont sus la montanha,
Al mièg de cada pastural,
Dins l’èrba espessa e la ginçana,
Trobaretz un trace d’ostal.
Lo cantalés, lo vedelièr,
Ambe lo pastre,
I possan de cranes alucs,
Aquí l’avètz nòstre masuc.

Quand dintraretz dins la cosina,
I veiretz coma mobilièr,
Al torn d’una taula pauc fina,
Los badinhons e los colièrs.
E sul darrès dins lo tarrièr,
La bona cava,
Dins la frescor e dins l’escuc,
Garda la forma del masuc.

E tot amont jost la tiulada,
Al ras del fen pels vedelons,
Cadun plegat dins sa fleçada,
Los òmes barran los uèlhons.
Quand dins la nuèch bufa en gisclent,
La Cantalesa,
Darrèr lo pargue rescondut,
S’enduèrm lo tropèl del masuc.

E lo matin plan revilhats,
Dins l’aubièira e los pès nuds,
Ambe la gèrla e lo farrat,
Se'n van los òmes del masuc.
Quand los vedèls an fach un bri(g)al,
Una tetada,
Cada tetina sul farrat,
Es una brava fònt de lach.

Quand a la fin d’un despertin,
Tastaretz la forma d’Aubrac,
Pensaretz que ser e matin,
Los cantaleses an trimat.
Per vos donar coma dessèrt,
Lo bon fromatge,
E cridaretz dins un aluc :
“Viva totes los òmes del masuc !”

Viva totes los cantaleses,
Que fan la forma e l’encalat,
E los pastres de las devesas,
Al mièg de lor tropèl daurat.
Viva lo rol, lo vedelièr,
De la montanha,
E que totjorn sus cada truc,
Demòren dreches los masucs. »