Ponhoret

« I aviá un ostal que…, un menatge, que n’avián pas de familha. E èran pas contents.
Mès, a fòrça de far, tot d’un còp, ie n’arribèt un, un enfantet.
Èra pichon alara, pichon !
E se diguèron entre eles :
“Cossí l’anam apelar ?
– E ben, un diguèt a l’autre, e ben, es pichon pichon, l’anam apelar Ponhoret.”
E soguèt Ponhoret.
Mès, èra pas gros mès èra degordit.
Dins non pas res, soguèt degordit coma una abelha.
Un jorn, sa mamà lo prenguèt per anar amassar la bolida pels pòrcs. Amassava de caulets e... s’afanava tant que podiá.
D’aquel temps, Ponhoret se met a ie cridar :
“Mamà, plòu !
– Met-te jos un caulet !”
E l’escotè, pardí, se metèt jos un caulet.
Mès avián un buòu qu’èra gormand.
Lo buòu Tardlauret arriba, manja lo caulet e Ponhoret.
Apèi, la mamà, quand agèt la saca plena, diguèt :
“Ont siás Ponhoret ? Ont siás ?”
E entendiá pas res.
“Ont siás Ponhoret ?”
A fòrça de cridar, ie respondèt : “Aicí dins lo ventre del buòu Tardlauret.”
E alara, diguèron : “De qué anam faire ? Cal tuar lo buou e...”
Tuèron lo buòu e trobavan pas de Ponhoret.
Avián daissadas las tripas aquí pel camin.
Ven a passar una vielhòta que portava una forca. Alara diguèt : “Jès, aqueles salòps, an daissadas aquelas tripas aquí pel camin…” E, ambe la forca, las voliá butar capval.
E Ponhoret se fachèt. Ie diguèt : “De qué fasètz vielhòta ? Agachatz ça que faretz !”
E la vielhòta daissèt aquò tranquille e fotèt lo camp.
D’aquel temps, Ponhoret sortís de dins las tripas. E i a una paissièira aquí. Se’n va se lavar.
Se lavèt. Apèi, èra sul bòrd de la paissièira aquí que se solelhava, se secava.
E venon a passar d’òmes e diguèron :
”De qué fas aquí Ponhoret ?
– E ben me soi lavat, ara me sequi, aquí, me solelhi.
– Se voliás venir, fariam camin ensemble.
– Tan plan ça mèmes.”, ie diguèt.
Alara, pel camin, ie diguèron : “Anam aquí a-n-aquel ostal cercar de fedas e, tu que siás pichon, passaràs per aquel trauc aquí, las nos faràs passar.”
Èran de volurs de fedas aquò. Mès que Ponhoret èra pas volur.
Alara te passa pel trauc.
E quand soguèt dins l’estable, se met a cridar : “Quunas volètz : las blancas o las negras ?
– Crides pas tant malerós qu’entendrián !”
E cridava que de pus fòrt.
E l’entendèron pardí
Alara la meme : “De qué diantres i a a l’estable de las fedas ?”
Lai va a galaup.
E quand soguèt a l’estable de las fedas, Ponhoret l’entendèt venir.
E per s’amagar, ont ?
Lèva la palha, se fot jos la palha.
E la memè agachèt pertot, pertot, vegèt pas res.
Diguèt :
“Soi plan tranquilla aquí, poiriás ben far una comission !”
Se metèt a far pipi. E juste fasiá pipi sus Ponhoret.
Mès que Ponhoret se fachèt, ie diguèt : “Qué fasètz vièlhòta ? M’escaudatz !”
E la vielhòta fot lo camp, paure !, qu’agèt paur.
E Ponhoret sortís d’aquí e s’entòrna ambe sos parents
E dempuèi i es.

Clic clac… »