Las auquetas de la porquièira

« Aquò èra les grands-parents qu’o contavan quand ère tota pichona.
I aviá tres auquetas que, dins lo pradèl, la porquièira qu’apelàvem, se languissián, ambe las polas. Las polas saltavan la paret, lor fasián envija. Elas, èran tròp pichinetas, podián pas. Un jorn, la mèstra oblidèt lo cledon dubèrt, alara elas, fièras, se'n anèron per la campanha. E s’esposcavan ! E trobavan de flors, trobavan d’erbeta ! Picavan d’açai, picavan d’alai ! Trobèron una levada, i se mergolhèron aiquí dedins ! Aquò valiá mai que non pas lo nauquet qu’i aviá per la porquièira ! Talament bien que la nuèch las atrapèt pel bòsc… Alara, cossí far ? Di(gu)èron :
“Lo rainald nos va manjar !”
Una agèt l’idèia:
“E ben vam far caduna nòstra cabaneta per assajar de nos parar !”
Alara caduna fasquèt sa cabaneta mès èran pas tranquilas, avián por. En efèt, lo rainald, a mièjanuèch, s’amenèt e las senti(gu)èt.
La premièira, saca un còp de cuol per la pòrta, aquò tombèt, e mangèt l’auca.
Aprèssa, di(gu)èt :
“Di(g)a, soi pas talament sadol, per dire la vertat, vau prene l’altra e la metrai dins mon tarrièr…”
Assaja l’altra cabana e prenguèt l’altra auqueta. E pièi lo rainald se pensèt :
“Prendrai ben doas coma una !”
Un còp de cuol per la pòrta de la tresièma…
Mès aquò èra la pus coquina.Aviá metudas de poentas que traversavan, bien ponchudas… Lo rainald, Aïe ! Aïe ! Aïe !, se'n anèt ambe la pòrta al cuol e l’an pas jamai tornat veire ! E l’auqueta sia(gu)èt sauvada. Lo lendeman, tornèt a la porquièira, tant pis se lo gal la picava quauques còps, aumens èra a l’abric… »