Lo present pel curat

« Lo curat fasiá lo catechisme e totjorn disiá als enfants :
“Quand tuaretz lo pòrc, vos cau o me dire, qu’aime pas que manquèssetz lo catechisme !”
Un jorn, lo Pierronet di(gu)èt al curat :
“Mossur lo curat, tuèm lo pòrc dijòus
– A bon… Emblidaretz pas lo curat ?
– Non, non, i pensarem ben…”
E lo temps passèt, uèch jorns, quinze jorns, e lo curat aviá pas res vist, pardí. Alara di(gu)èt atau :
“Pierronet, m’avètz emblidat !
– A non, non, mossur lo curat, vos avèm pas emblidat, avèm pensat a valtre mès lo papà m’a dich que me caliá vos dire une devineta…
– A ? E de qu’es aquela devineta ?
– Quana diferença i a entre lo nòstre pòrc e lo Bon Dius ?
– A ! Bogre de polisson ! Dire de sotisas coma aquò !
– A mès mossur lo curat, aquò’s pas qu’una devineta !”
E lo curat qu’èra curiós, que voliá sabure de qu’èra aquela devineta, li di(gu)èt :
“Te cau la me dire, de qu’es aquò ?
– E ben, vos vau esplicar, mossur lo curat, lo Bon Dius es mòrt per tot lo monde…
– E ben aquò’s vertat, aumensa, tu, sabes lo catechisme !
– Mès que nòstre pòrc es pas que mòrt per naltres !” »