Lo can bandat pel lop

« Lo grand-paire anava veire una filha a Ucafòl amb un que l’apelavan Joan del Parisien que èra lo(g)at a Auriac. I anavan totes dos. Lo grand-paire, lo lop l’aviá segut d’aicí jusca Auriac, aviá una brava trica, n’aviá pas avut bien por mès, quand arribèt a Auriac, di(gu)èt :
“Duèrb-me la pòrta que i a lo lop que me sèg !”
L’altre duèrb la pòrta, lo can sòrt e lo lop l’atapèt e lo bandèt. La nuèch, lo lop èra en trenh de lo clussir.
Quand crebavan de fam, manjavan tot ! »