Lo gal

« Aquò se passava dins un pichon vilatge pas luènh de Cantoènh e i aviá una femna e un òme, la Marie e Baptiston, que avián una pichòta bòria. Avián un enfant que aviá sèt o uèch ans que lor donava un còp de man. Anava quèrre las vacas, donava un còp de man a fenar…
Un jorn, lo papà lo sòna :
“Escota, per que nos adujas bien, aqueste auton, te cromparai una bicicleta.”
L’enfant, content, tocava pas per tèrra, pardí.
Se levèt encara pus lèu, s’anava jaire pus tard, adujava a fenar, fasiá un, fasiá l’altre…
Quand l’auton arribèt, lo papà lo sòna e li ditz :
“Escota, i a que aquesta annada avèm una vaca qu’es escanada, un vedèl a pas reüssit, te poirai pas crompar una bicicleta, te caldrà encara marchar a pè…”
L’enfant barra la pòrta d’un vam, sòrt pel cortiau e de qué vei ? Lo gal qu’èra montat sus una pola.
S’apròcha del gal, li fot un còp de pè pel cuol e li di(gu)èt :
“Tu, marcharàs a pè coma les altres !” »